We laten je graag weten dat we bij Noorderpoort cookies gebruiken. Dit doen we om onze website en onze service te optimaliseren. Lees meer in onzeprivacy & cookieverklaring.
Elke zeeman dient donateur van de KNRM te zijn, zo is mijn stellige overtuiging. Wanneer alles mis gaat zijn deze vrijwilligers dag en nacht bereid alles te laten vallen om het vege lijf van de zeeman te redden.
Donaties zijn natuurlijk prachtig, maar als je als ex- en toekomstige zeeman de kans krijgt om iets voor de KNRM terug te doen dien je die kans met beide handen aan te grijpen. En zo geschiedde dat op een koude zaterdag in december mijn schipperse, vier van mijn studenten, een fotografe van de KNRM en ik om 10:00 uur ontmeerden van ons trainingsponton in de haven van Delfzijl met als doel: in de problemen raken op de Eems. Een raar idee om uit te gaan varen om problemen te gaan krijgen, maar vooruit.
De aspirant schipper van de Jan en Titia Visser moest het aanvaren, opsporen en slepen van een hulpbehoevend vaartuig trainen en wat dat betreft waren de weergoden ons gunstig gezind, want het zicht was alles behalve goed. Met een heel klein zeemijltje hield het wel op.
Eenmaal buiten de pieren zetten we de motor op stop, de AIS (Automatic Indentification System) uit en de VHF (marifoon) op het SAR (Search And Rescue) kanaal 67 van de kustwacht. Om het interessant te maken voor de studenten dienden zij de communicatie per VHF te verzorgen. Voor hen de eerste keer “in het echt”, wat toch iets heel anders is dan de vertrouwde stem van de docent horen op de simulator. Elke aanroep diende te beginnen met “oefening KNRM”, daar de echte kustwacht meeluisterde op het kanaal. Het woord mayday of panpan werd dan ook angstvallig vermeden.
Elke aanroep diende te beginnen met “oefening KNRM”, omdat de echte kustwacht meeluisterde op het kanaal.
Helaas voor aspirant schipper Bas van de J&T V wisten we wel meer niet: Op de vraag waar we waren werd geantwoord: ‘Weten we niet precies’. Op de vraag waar we vandaan kwamen en naar onderweg waren antwoordden we dat we Delfzijl net verlaten hadden en onderweg waren naar Emden waarmee schipper in elk geval een richting had waar hij ongeveer heen moest. Op de vraag met hoeveel we aan boord waren werd geantwoord dat dat met negen personen was, terwijl we toch echt met zijn zevenen waren. Maar dat werd door de opstapper later keurig geverifieerd om uit te sluiten dat er niet twee mensen vermist waren. Jammer, die val trapten ze ook al niet in. Op de vraag wat er precies aan de hand was, was de terugkoppeling: ‘Niets doet het meer’. Ga daar maar eens aan staan als aspirant schipper.
Zoals gezegd hadden we de AIS uitgezet dus we waren ook niet zichtbaar op de elektronische zeekaart bij hen aan boord. De J&T V diende ons dus te lokaliseren middels peilingen op onze VHF uitzendingen, wat zeer goed lukte. Voor we het beseften stond opstapper Aard-Jan in de roef van de Aquarius om te vragen of alles goed was.
Helaas hadden we een “zieke” die geen flauw idee had wat hij mankeerde. Maar dat werd al gauw uitgezocht en hij bleek slechts zeeziek te zijn. Omdat niets het deed (zogenaamd) zat er niets anders op dan een sleepverbinding te maken die onder meer verzorgd werd door onze ex-studente Willianne. Wat word je daar trots van als docent om een ex-student van je dit soort werk te zien doen. Met een gestaag gangetje van 5,5 knopen gingen we door het Zeehavenkanaal richting ons ponton in de haven van Delfzijl waar schipper Bas de Aquarius vakkundig op ons vertrouwde plekje parkeerde.
Eén ding aan boord werkte écht niet. De kachel. En met een temperatuur aan boord van iets meer dan 8 graden werd, zodra dat kon, de walstroom aangesloten waarna de kachel weer zijn best kon doen.
De studenten werden daarna bij wijze van ‘dank jullie wel’ (tenslotte waren zij hier ook maar op hun vrije zaterdag) uitgenodigd op de J&T V voor een korte rondvaart met een knoopje of dertig door het Zeehavenkanaal. Eenmaal weer langszij was zowel de roef van de Aquarius als de koffie warm en werd de oefening geëvalueerd.
Al met al een enerverende, gezellige en leerzame dag. En zeker dat laatste, voor beide partijen. Heel bijzonder om zoiets voor deze mannen en vrouw te kunnen doen. En wat brengt het veel. Vooral voldoening. En wat kostte het ons? Een pot koffie, een paar liter diesel en… Nou verder niets eigenlijk.
Bedankt bemanning van de Jan & Titia Visser dat we dit voor jullie mochten doen. Ik hoop dat jullie de oefening weinig nodig zullen hebben, maar als dat wel zo is hij nuttig moge hebben gebleken.
