Hoe is het om als één van de weinige vrouwen in de ICT te werken, terwijl je autisme hebt?

De ICT-wereld. Voor veel mensen een raadsel - programmeren, front-end, back-end, systemen – maar voor Ferry niet. Ferry is namelijk net afgestudeerd aan de opleiding Expert IT Systems and Devices. Met een diploma én diverse baanaanbiedingen op zak heeft deze powervrouw het helemaal voor elkaar. Toch was de weg hier naartoe vaak eenzaam en verwarrend.

Lui, maar efficiënt

‘Waarom ICT iets voor mij is? Nou, omdat ik nogal lui ben, haha. Ik wil alles graag zo efficiënt mogelijk doen. Veel mensen vinden mij daarom proactief. Dat lijkt alleen maar zo, want mijn mentaliteit is: alles zo lui mogelijk voor elkaar te krijgen. Want waarom zou je ergens hard voor werken als je het ook makkelijker kan maken?’

De weg naar ICT had een aantal zijroutes. Ferry wist al een tijdje: daar ligt mijn passie. Maar door omstandigheden is het lange tijd niet op de eerste plek gekomen. Gelukkig is dat nu wel het geval. ‘Het mooie vind ik dat het zo dynamisch is, zaken veranderen zo snel. Je moet daarom altijd investeren in jezelf en openstaan voor de veranderingen die plaatsvinden. Ik hou wel van m’n comfortzone, maar ik kijk ook graag uit naar andere mogelijkheden.’

Onzichtbare beperking

Eén van die zijroutes was een verhuizing van het Zuiden (Maastricht) naar het Noorden (Friesland) van Nederland. ‘Ik heb speciaal voor het Noorden gekozen, omdat dit beter bij mij past. In het Zuiden van Nederland draaien mensen vaak om zaken heen. Ze zijn nooit direct of zeggen wat ze vinden. Ik ben zelf heel direct dus ik word daar helemaal gek van, zo creëer je alleen maar conflicten. Daarom ben ik verhuisd, voor mijn eigen toekomst. Omdat ik mezelf zo goed ken.’

In 2016 vielen alle puzzelstukjes op z’n plek: Ferry kreeg de diagnose autisme. ‘Ik kan niet veranderen hoe ik ben, maar wel leren hoe ik met zaken om moet gaan zoals ik ben. Ik ben ook tevreden met mezelf, hoewel ik liever eerder had ontdekt dat ik autisme heb. Het sociale gedeelte liep al nooit echt soepel: ik keek mensen niet aan, was terughoudend en ik vond het lastig om sociale signalen te lezen.’ Na de diagnose heeft Ferry keihard gewerkt om het leven wat beter te begrijpen.

Ik heb 2 jaar intensieve sociale training gevolgd om hier beter mee om te leren gaan. Elke dag moet ik opnieuw opladen. Omdat ik veel prikkels moet verwerken is mijn batterij ’s avonds leeg. Elke dag is een nieuwe challenge: nieuwe prikkels, nieuwe gezichtsuitdrukkingen want iedereen is uniek. Van zinnen, tot situaties, tot bewegingen in het gezicht: echt niemand doet hetzelfde.’ Hoewel het vaak lastig is voor Ferry, zitten er zeker ook mooie kanten aan haar autisme. ‘Als iets me heel erg interesseert dan ga ik er heel diep op in. Kan ik hele uitgebreide documentaties maken. Dat was vaak handig tijdens mijn studie!’

Enige vrouw

Tot Ferry’s grote spijt wordt ICT nog echt als een vak voor mannen gezien. ‘Op de open dag kreeg ik te horen: er zijn niet veel meisjes die deze opleiding volgen. Dit heb ik meegenomen in mijn overwegingen, maar toch besloten mijn passie te volgen. Het is me zelfs gelukt om 5 andere dames in het ICT vak te krijgen in Winschoten via mond tot mondreclame. Daar ben ik wel trots op!’.

‘In de ICT heerst echt een herencultuur. Hoewel ICT mijn passie is, heb ik me vaak best wel eenzaam gevoeld. Ik werd gepest en moeilijk aansluiting kon vinden bij mijn klasgenoten. Ik heb van alles geprobeerd, maar niks werkte. Zelfs toen het onderwerp al een aantal keer op tafel was geweest. De school, mijn docenten en ikzelf kan niet mensen dwingen om vrienden met mij te worden want dat moet echt uit iemand zelf komen. Ik heb deze opleiding ook gekozen om vrienden aan over te houden, maar dat is helaas niet zo goed gelukt de eerste twee jaar. Op het laatste moment leerden mijn klasgenoten me kennen en ging het beter.’

Powervrouw

Toch hield dat Ferry niet tegen alles op alles te zetten om de opleiding af te ronden. En hoe: ze begon op niveau 3, maar na een project van 10 weken heeft ze zichzelf omhooggewerkt naar niveau 4. ‘Natuurlijk, het was vaak echt moeilijk. Ik wil graag mijn verhaal vertellen zodat dit misschien niet meer voor hoeft te komen in de toekomst. Maar ik wil ook graag vertellen over mijn successen!

Ik wil graag een inspiratie zijn voor de volgende generatie dames in de ICT. Want we hebben meer dames nodig! Er moet een balans komen, en het stigma moet doorbroken worden. Wereldwijd zijn er al veel vrouwelijke ICT’ers! Als de klassen meer gemixt zijn, dan komt er meer begrip en komt hopelijk mijn ervaring niet zo vaak meer voor. Dan snappen docenten ook hoe dames in elkaar zitten en hoe wij denken want dat is best een andere mentaliteit. Ik heb ook geen vrouwelijke docenten bijvoorbeeld.

Tegen de volgende generaties dames in de ICT zou ik willen zeggen: geeft ICT een kans. Geef niet op, want uiteindelijk vind je je plekje wel. Maar je moet wel wat geduld hebben eerst. Als wij het goede voorbeeld geven, dan volgen meer mensen!’